σούπα, μπλιάχχ.....

Όλα ξεκίνησαν από τον alombar, που έγραψε για τα 12 μικρά μπωλάκια με διαφορετική σούπα το καθένα, για να δοκιμάσουμε την τέχνη τους στις σούπες - ήταν τέτοια η έκπληξή μου που δεν θυμάμαι καθόλου το υπόλοιπο φαγητό, στο ξενοδοχείο Κόσμος της Μόσχας του 1980…

Και στο μυαλό μου ήρθε αμέσως η Μαφάλντα, η αγαπημένη μου, που γύρω στο 86, αγοράζαμε τα αλμπουμάκια της μόλις έβγαιναν, ζεστά-ζεστά, από το κατώι του βιβλίου του κυρίου Μπαρμπουνάκη, και καθόμασταν στο Juke-box στο Ναυαρίνο και τα διαβάζαμε μονοκοπανιάς…

Τη Μαφάλντα που έχει άποψη για όλα-και την πιο μαύρη την έχει για τις σούπες! Που μπορεί να επιχειρηματολογήσει επι παντός πολιτικού και κοινωνικού θέματος, αλλά μπροστά στο απλό φαινόμενο της σούπας μένει άλαλη από την αηδία…



Δυστυχώς δεν έχω σκάνερ για να σας τα θυμίσω, αντιγράφω μόνο τα λόγια:
Λέει στη μαμά της : δεν νομίζει ότι μπερδεύεις την γεύση με την θρεπτικότητα?
Και: Σήμερα είναι πάλι του Στομάχου του Οσιομάρτυρός?
Πιάτο ημέρας : Σούπα με λαχανικά. Συστατικά: 2 λίτρα ζωμός κρέατος, 1 πατάτα, 4 καρότα, 2 κρεμμύδια,2 ντομάτες, 1 πιπεριά,1/2 σκόρδο, μαιντανό, αλάτι πιπέρι. Τρόπος παρασκευής : ρίχνουμε όλα τα υλικά σε μια κατσαρόλα…ΚΙ ΑΥΤΑ ΠΡΟΧΩΡΟΥΝ ΣΕ ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟ!


Εγώ λατρεύω τις σούπες, κυρίως αυτή την πηχτή κοτόσουπα με τα κίτρινα καλαμποκάκια που σερβίρουν σαν πρώτο πιάτο στα κινέζικα…


Ψάχνοντας σήμερα, έπεσα πάνω σε μια θαυμάσια συνταγή που μου θύμισε και τα δικά μου παιδικά χρόνια, με την κρεατόσουπα της Κυριακής, με τα λαχανικά ολόκληρα, που έβγαιναν νωρίς και στόλιζαν το κρέας στην πιατέλα, ενώ ο ζωμός παρέμενε στην χύτρα για να γίνει σούπα…. την προσοχή με την οποία γινόταν το αυγολέμονο-λες και θα μας γύριζε κάποιος πίσω το προξενιό αν αποτύχαινε…
Πιο πολύ με συγκίνησε η ανάμνηση ότι και ο δικός μου μπαμπάς, ναι, αυτός ο φειδωλός (λόγω της γενιάς στην οποία ανήκε) σε κομπλιμέντα και εκδηλώσεις αγάπης προς την οικογένειά του, παίνευε πάντα τη μαμά για την πετυχημένη σούπα της, και την πετυχημένη επιλογή της που τόσο ταίριαζε με τα ήσυχα μεσημέρια της Κυριακής…

Κύριε alombar, είδατε τι ταξίδι μου προκαλέσατε? Ευχαριστώ…

Καλορίζικη η φωτογραφική μηχανή νέας γενιάς σας, το χαίρομαι πολύ που εσείς οι άντρες χαίρεστε τόσο με τα γκατζετάκια της τεχνολογίας!
Εννοείται ότι περιμένουμε να δούμε και τις νέες φωτογραφίες σας - αυτή, η παλιά, του ξενοδοχείου Κόσμος καταπληκτική!

* * * * * * *

«η μετανάστις» του Παπαδιαμάντη…

Για τον mosaic, που μου θύμησε αυτό το κείμενο, με αγάπη.

Ο πλοίαρχος παρηγορεί τήν απελπισμένη νεάνιδα, που ενδεχομένως θα πηδούσε στο νερό:

- Μή παραδίδεσαι εις τήν απελπισίαν, σοί αρκεί ό,τι υπέφερες καί μή θέλεις νά υποφέρης πλειότερον.

- Καί εξαρτάται από τόν άνθρωπον νά υποφέρη ή μή;

- Ναί, από τόν άνθρωπον εξαρτάται. Νά μή ανασκάπτη πλειότερον τό κενόν τής καρδίας του, αλλά νά προσπαθή νά τό συγκαλύπτη. Μηδέ νά προσπαθή νά μετρήση τό βάθος τού κενού τούτου. Νά μή παραδίδεται εις τήν σκέψιν, τήν θλίψιν, τήν μελαγχολίαν. Τί θά εγίνετο η ανθρωπότης, άν έκαστος κατεβάλλετο υπό τής συμφοράς; Άν τά άτομα αποθνήσκουσιν, αποθνήσκουσιν υποχωρούντα εις τόν νόμον τής φύσεως, αλλ' η ανθρωπότης οφείλει να μείνη.

Όταν ο φίλος μου ο Αντώνης, άτομο όχι απλά προσγειωμένο, αλλά κυριολεκτικά ένα-με-τη-γη, μου ανέφερε το παραπάνω κείμενο του Παπαδιαμάντη πριν 4 χρόνια περίπου, ήμουν τόσο τυφλωμένη από πόνο και απαισιοδοξία που βρήκα το κείμενο ακατανόητο…κι όταν-επιτέλους κατάλαβα τι λέει, τότε πια το θεώρησα μεγάλη βλακεία, σίγουρη ότι από τη στιγμή που η δυστυχία υπάρχει, είναι αδύνατον και τουλάχιστον εθελοτυφλία να παραστήσεις ότι δεν υπάρχει, για να μην πονάς…

Μετά πέρασε ο καιρός, και μεγάλωσα, και τώρα ο Παπαδιαμάντης καλά που δεν ζει, γιατί θα τον έσφιγγα τόσο δυνατά στην αγκαλιά μου, που θα τον έφερνα σε πολύ δύσκολη θέση τον καλό μου, τον παππούλη, τον κοσμοκαλόγερο…

(«Η γυφτοπούλα» των παιδικών μας χρόνων…θυμάστε?

Ο «άγιος των γραμμάτων μας» έζησε από 4/3/1851 έως 3/1/1911, παρακολούθησε μαθήματα στην Φιλοσοφική της Αθήνας, αυτοδίδακτος έμαθε αγγλικά και γαλλικά, κέρδιζε τα προς το ζήν με προγυμνάσεις μαθητών και μεταφράσεις, επισκεύθηκε το Άγιο Όρος αλλά δεν θεώρησε τον εαυτό του άξιο για το σχήμα, έγραψε σε μια δική του γλώσσα, ένα μίγμα καθαρεύουσας, δημοτικής και ντοπιολαλιάς της Σκιάθου, έζησε μέσα στην ανέχεια και πέθανε στο νησί του.
Η wikipedia έχει μια ωραία βιογραφία του στα ελληνικά).

* * * * * * *

...μία γύρο χωρίς κρεμμύδι...

Αντε, μια τελευταία υπόκλιση, και πάμε να τσικνίσουμε....

* * * * * * *

"ήρθε η άνοιξη?" ρώτησε η αμυγδαλιά

Ή μήπως δεν ρώτησε κάν, μόνο άνθισε η τρελή... γιατί έτσι γουστάρει, έτσι περνάει καλά, να ανθίζει με το πρώτο χάιδεμα του ήλιου, να εμπιστεύεται το ψιθύρισμά του-κάθε φορά, επειδή εκείνη θέλει, κι ας μην είναι ο καιρός ο σωστός, δεν ακούει παρά την καρδιά της...

Τα πρωινά έχει αρχίσει να μυρίζει άνοιξη.

* * * * * * *

...να διασχίσω τη ζωή μου...

«Θα παρακαλούσα τον Μότσαρτ να με συγχωρήσει για το ότι η μουσική του δεν με έσπρωξε σε πράξεις ξεσπάσματος, αλλά με έκανε έναν γελωτοποιό που έχασε εξαιτίας του τη λίγη λογική του, που πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του σιγοτραγουδώντας μέσα σε μια παθητική μελαγχολία πράγματα που δεν καταλαβαίνω, και που περιπλανιέται μέρα-νύχτα σαν φάντασμα γύρω από ένα μυστήριο στο οποίο δεν μπορώ να εισχωρήσω.
Αθάνατε Μότσαρτ, σε σένα τα οφείλω όλα: το γεγονός ότι έχασα τα λογικά μου, ότι η ψυχή μου αναποδογύρισε, ότι έτρεμα ως τα μύχια του είναι μου, ότι δεν χρειάστηκε να διασχίσω τη ζωή μου σαν κάποιος που δεν μπορεί να συγκλονιστεί!
Εσένα σε ευγνωμονώ για το ότι δεν πέθανες χωρίς να έχεις αγαπήσει, παρότι η δική μου αγάπη ήταν δυστυχής!
Είναι λοιπόν απορίας άξιο ότι ζηλεύω περισσότερο τη δόξα του από την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου, ζηλεύω περισσότερο την αθανασία του από την ίδια μου την ύπαρξη? Ναι, αν τον εξαφάνιζαν, αν το όνομά του σβηνόταν, τότε θα κατέρρεε όλο αυτό στο οποίο ήταν η μόνιμη βάση, όλα θα κατέρρεαν μονομιάς για μένα, σε ένα χάος χωρίς όρια, σε ένα τρομακτικό τίποτα.»
Σέρεν Κίρκεγκοορ
(1813-1855)


Ο Soren Kierkegaard ήταν Δανός φιλόσοφος.

Γεννήθηκε στις 5/5/1813 σε μια πλούσια και βαθειά θρησκευόμενη οικογένεια της Κοπεγχάγης
Ο πατέρας του πίστευε ότι κανένα από τα 7 παιδιά του δεν θα ξεπεράσει τα 34 χρόνια ζωής-ως τιμωρία στα αμαρτήματα τα δικά του…Ο Σέρεν ήταν το ένα από τα δύο παιδιά που διέψευσαν αυτή την πρόβλεψη-αν και τελικά έζησε μόνο 42 χρόνια.

H Regine Olsen ήταν «the love of his life»….

Γεννήθηκε στις 23/1/1822 σε ένα προάστιο της Κοπεγχάγης, γνωρίστηκαν το 1837 και αρραβωνιάστηκαν το 1840-αρραβώνας όμως που κράτησε μόλις ένα χρόνο.
Ναι, παρά το μεγάλο του έρωτα, ο φιλόσοφος διέλυσε τον αρραβώνα σχεδόν αμέσως, βασανιζόμενος από αμφιβολίες για το μέλλον του, αμφισβητώντας τις ικανότητές του ως μέλλοντα συζύγου και παίρνοντας τελικά την απόφαση να αφιερωθεί εξολοκλήρου στην φιλοσοφία.
Έζησε μόνος το υπόλοιπο της -σύντομης- ζωής του, καθώς κάθε του προσπάθεια να έρθει ξανά σε επαφή μαζί της απέτυχε.

Η Regine αντιθέτως, έφυγε πλήρης ημερών το 1904, στα 82 της χρόνια, αφού έζησε έναν ευτυχισμένο γάμο πλάι στον Johan Frederik Schlegel, τον δάσκαλο των παιδικών της χρόνων, και περνώντας μεγάλο μέρος της ζωής της ακολουθώντας τον στις Δανικές Δυτικές Ινδίες.

Με εντυπωσίασε το πάθος του κειμένου του φιλοσόφου, που βρήκα στο αφιέρωμα για τον Μότσαρτ, στο Κυριακάτικο Βήμα, γιαυτό και σας το παραθέτω.
Ψάχνοντας μετά να βρω ποιος είναι, με εντυπωσίασε-όπως πάντα σ΄όσους έμειναν διάσημοι για τα έργα τους, η καθημερινότητά της ζωής του, και η κοινοτυπία του έρωτά του….

* * * * * * *

Αδάμ : «σήμερα θα φτιάξουμε μια μηλόπιτα….»

(Όχι, δεν θα προτείνω συνταγή, για ταινία πρόκειται…)

«Τα μήλα του Αδάμ» μια Δανέζικη ταινία, από τις προβολές του Αφιερώματος στον Κινηματογράφο της Δανίας, που έγινε τον Νοέμβριο του 2005 κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Τα δεδομένα.
Έχουμε έναν Αδάμ, και μια μηλιά, κι έχουμε επίσης κι ένα δίλημμα …

Ο χώρος, είναι μια μικρή εκκλησία ενός χωριού στη Δανία.
Η μηλιά είναι φουντωτή, βρίσκεται στον αυλόγυρο της εκκλησίας και κάνει καταπληκτικά μήλα-υπό ορισμένες συνθήκες.

Ο ρόλος του Αδάμ στην ταινία, είναι να φροντίσει τη μηλιά επί εν έτος, να σώσει τον καρπό της από τα μαύρα κοράκια, και στην τελική φάση να…φτιάξει μια μηλόπιτα…

Όμως.
Όμως ο Αδάμ μας εδώ είναι ένας ξανθός, γαλανομάτης, ξυρισμένος και φουσκωτός κατάδικος νεοναζί, που έρχεται να εκτίσει την ποινή του προσφέροντας με το ζόρι εθελοντική εργασία στην ενορία…

Τώρα το δίλημμα…
Το δίλημμα εδώ φίλοι μου, δεν είναι του Αδάμ, όχι. Αυτός ο Αδάμ ξέρει πολύ καλά τι θέλει στη ζωή του : να κάψει τη μηλιά, να πυροβολήσει τα κοράκια, να σπάσει στο ξύλο όσους είναι γύρω του, να στείλει στο διάολο τον παπά-και συμπρωταγωνιστή του, και να συνεχίσει ήσυχος, σκληρός και μάγκας, τον δρόμο του στη ζωή.
Όχι φίλοι μου, το δίλημμα εδώ, είναι εξολοκλήρου δικό μας…

Δεν θα σας το πω ποιο είναι το δίλημμα, θα το δείτε στην ταινία…. Μπορώ όμως να δώσω μερικά hints, όπως ας πούμε, θα κάνει τελικά ο Αδάμ τη μηλόπιτα ή όχι? Υπάρχει θεός? Ο θεός είναι καλός ή κακός? Γίνονται θαύματα? Ποια είναι η καλύτερη συνταγή για μηλόπιτα? (ερώτηση-παγίδα…).

Η ταινία είναι μυστηρίου κατά κάποιο τρόπο, διότι υπάρχει συνεχώς αγωνία για το τι θα γίνει στο τέλος. Είναι και κωμωδία-τρελή. Είναι και περιπέτεια-έχει σκληρό ξύλο, είναι ΚΑΙ φαντασίας, είναι και μελό-έχει νοσοκομεία, γιατρούς και θανάτους, είναι και θρησκευτική-πιο πολύ απ΄όλα αυτό είναι, νομίζω, αλλά και φιλοσοφική-ψάχνει να βρει το θεό και την ψυχή....
Εννοείται βέβαια ότι δεν είναι ταινία για όλη την οικογένεια, αλλά πάλι, πως μπορώ να ξέρω εγώ τι είδους οικογένειες έχετε??

Και ως τώρα δεν ανέφερα καθόλου τον παπά, διότι μπορώ μόνο να σας αποκαλύψω ότι παίζει τον β! αντρικό ρόλο της ταινίας, αλλά μπορεί και τον α!....

Α, είναι και ο Ιώβ-ναι, αυτός που τόσο τον μελετάμε/αποζητάμε/βλαστημάμε στην καθημερινή μας ζωή, αυτός της υπομονής, είναι εκεί λοιπόν, συνέχεια-από την αρχή ως το τέλος της ταινίας, μαζί με τα τοπία του Βενσάν και τη μουσική των σκαθαριών.

Η ταινία είναι παραγωγής 2005, ήταν η επίσημη υποψηφιότητα της Δανίας για Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας 2006, ο σκηνοθέτης λέγεται Anders Thomas Jensen (γεν.1972), και η απίστευτη φάτσα του Άνταμ είναι ο Ulrich Thomsen(γεν.1963), άπαντες Δανέζοι.
Εδώ είναι το official site με trailer και ήχο.
Και, οπως λέει ο κύριος με το κόκκινο πουλόβερ και το μουστάκι : καλή σας διασκέδαση!

* * * * * * *

Στην υγειά μας, βρε παιδιά!

Αγαπητοί μου (τηλε)βλόγερς, σήμερα θα μιλήσουμε για ένα ιατρικό θέμα που απασχολεί πολύ κόσμο αρκετές φορές το έτος, τον επιχείλιο έρπη.

Ο επιχείλιος έρπης είναι επακόλουθο μιας λοίμωξης από τον ιό του απλού έρπητα (Herpes silplex virus ή HSV1) ο οποίος προκαλεί μολύνσεις κυρίως στο στόμα και στα χείλη (εξού και η ονομασία του).
Ο ιός αυτός μετά από την πρώτη μόλυνση που θα προκαλέσει, παραμένει για πάντα στον οργανισμό, έχωντας την ικανότητα να ενεργοποιείται ξανά και να δημιουργεί έλκη στα χείλη και στο στόμα σε περιόδους που ο ασθενής προσβάλλεται από πυρετό ή παρουσιάζει μια άλλη ασθένεια ή όταν για διάφορους λόγους μειώνεται η άμυνα του οργανισμού του.
Σε ότι αφορά την φυσιολογία της λοίμωξης, ο ιός, αφού προσβάλει πρώτα τα επιθηλιακά κύτταρα του στόματος, μεταφέρεται στη συνέχεια μέσα στο νευρικό ιστό και στο πρόσωπο, όπου και παραμένει αδρανής. Μόλις δραστηριοποιηθεί, εμφανίζεται κλινικά με επώδυνες φλύκταινες κυρίως στην περιοχή των χειλιών.

Δραστηριοποιείται όπως είπαμε παραπάνω, από διάφορους και ποικίλους παράγοντες όπως το στρες, το κρυολόγημα, ή γρίπη, η κόπωση, η εμμηνορυσία, η εγκυμοσύνη, ακραίες καιρικές συνθήκες, κ.ά.

Ο επιχείλιος έρπης μεταδίδεται καθ όλη τη διάρκεια της κρίσης εκδήλωσής του, από τα πρώτα συμπτώματα έως την επούλωση των πληγών, η μετάδοση του ιού είναι δυνατή και γίνεται είτε μέσω άμεσης επαφής με την πληγή ή τα εκκρίματά της είτε μέσω έμμεσης επαφής, είναι όμως δυνατόν και πρέπει απαραίτητα να αντιμετωπισθεί.
Για να περιορισθεί η μετάδοση του ιού, δεν ακουμπάμε την περιοχή του επιχείλιου έρπητα, δεν σπάμε τις φυσαλίδες και δεν ξύνουμε τις δερματικές βλάβες που σχηματίζονται κατά τη διάρκεια επούλωσής του, γιατί μολύνουμε τα δάχτυλά μας με τον ιό αλλά και την περιοχή του επιχείλιου έρπητα με άλλα μικρόβια.
Δεν ακουμπάμε τα μάτια μας όταν υπάρχει η λοίμωξη.
Δεν μοιραζόμαστε την πετσέτα μας, τα ποτήρια, τα μαχαιροπήρουνα ή οποιοδήποτε άλλο προσωπικό μας αντικείμενο, ενώ αποφεύγουμε να αγκαλιάσουμε ευαίσθητες ομάδες ατόμων όπως βρέφη, εγκύους και ηλικιωμένα άτομα.

Σε ότι αφορά την φαρμακευτική αγωγή, ο επιχείλιος έρπης προκαλείται από έναν ιό (το όνομα του οποίου αναφέρθηκε ήδη παραπάνω και δεν βοηθάει με κανέναν τρόπο η απομνημόνευσή του) και πρέπει να χρησιμοποιείται η κατάλληλη αγωγή.
Το φάρμακο ασυκλοβίρη-aciclovir- είναι κλινικά αποδεδειγμένο ότι εμποδίζει αποτελεσματικά την αναπαραγωγή του ιού (HSV1), μειώνει στο ήμισυ τον χρόνο θεραπείας, ενώ θεωρείται περισσότερο αποτελεσματικό όταν χρησιμοποιείται στην αρχή της εμφάνισης των συμπτωμάτων.

Αν μια φορά βγάλεις επιχείλιο έρπη στη ζωή σου, μένει μετά πάνω σου για πάντα, ένας αλάνθαστος δείκτης της ψυχικής σου κατάστασης, αποκλειστικά για δική σου χρήση…

Εσύ, ένα τέρας ψυχραιμίας, ένας άνθρωπος ανθεκτικός, υπομονετικός, χαρούμενος, ήρεμος, μόνο εκεί δεν μπορείς να έχεις τον έλεγχο. Αυτό το βουναλάκι πάνω στο χείλος, χτυπάει σαν καρδούλα, σαν να βγάζει στην επιφάνεια το χτύπο της καρδιά σου που προσπαθείς να κρύψεις, φαγουρίζει και καίει-όπως καίγεσαι από μέσα σου αλλά κάνεις ότι δεν το καταλαβαίνεις μέχρι να περάσει, και τελικά γίνεται μια πληγή πάνω στο διαβατήριό σου - στο πρόσωπό σου – κάνοντας ολοφάνερους, σε σένα πρώτα, και μετά στους απέναντι, τους εφιάλτες και τους φόβους σου…

Είδες κακό όνειρο χθές? Στεναχωρέθηκες από κάτι? Αρρωσταίνεις?
Ναι, ναι μαμά μου, σε όλα ναι λέω…μα πως το κατάλαβες??

Καλά είναι φτιαγμένη κι αυτή η αρρώστια, αγαθό σκοπό εξυπηρετεί, διότι βοηθάει να ξεθυμάνει αυτό που άλλο τρόπο δεν έχει να φανερωθεί...
Είναι μια αρρώστια που είναι ταυτόχρονα και θεραπεία, η πλήρης έκφραση του «όλα είναι ένα» στην πράξη….

Ο πίνακες των Federico Anreotti, Vincent vanGogh, Johanne Heinrich Fussli, Magritte και Jean Andre Rixens (με την σειρά που τους βλέπετε) είναι απο εδώ.

Το θέμα επιχείλιος έρπης είναι απο μένα.

* * * * * * *

Το Σπίτι μου Είναι Εκεί που Βρίσκεσαι Εσύ…

Tο πορτραίο του Giovanni Arnolfini και της συζύγου του Jeanne de Cename ζωγραφισμένο το 1434 από τον Ολλανδό Jan Van Eyck (1385-1440).

Πρόκειται για έναν έμπορο, μέλος μιας οικογένειας καταγόμενης από την Lucca της Ιταλίας, που ζούσε στην Bruges του Βελγίου.
ΔΕΝ είναι γαμήλιο πορτραίτο.
Η κυρία ΔΕΝ εγκυμονεί-απλά κρατάει την πλούσια-όπως αρμόζει στην μόδα της εποχής-φούστα της, βρίσκεται στη μεριά του κρεβατιού-δείγμα της θέσης της μέσα στο σπίτι, και γέρνει επίσης το κεφάλι προς την πλευρά του συζύγου.
Το πράσινο του φουστανιού της συμβολίζει την ελπίδα να γίνει μητέρα, το λευκό της σκουφάκι την αγνότητα.
Ο Arnolfini σηκώνει το χέρι-μάλλον σε μια έκφραση προστατευτικότητας προς τη σύζυγό του.
Η ένωσή τους συμβολίζεται με την επαφή των χεριών…
Ο καθρέφτης στο βάθος δείχνει δύο φιγούρες-πιθανολογείται ότι η μία είναι ο ζωγράφος αυτοπροσώπως-μάρτυρας στο γάμο του ζεύγους.
Ο χώρος είναι μιά πολυτελής φλαμανδική κρεβατοκάμαρα.
Οι κουρτίνες της νυφικής παστάδας έχουν ήδη ανοίξει, το κόκκινο χρώμα τους υποβάλλει στην φυσική έκφραση της αγάπης.
Στον επτά-κερο πολυέλαιο ανάβει μόνο το ένα κερί-είναι η χαρά που φέρνει μαζί της η νύφη.
Τα πορτοκάλια στο περβάζι του παραθύρου είναι αντίστοιχα με τα μήλα του Παραδείσου-δείχνουν την ευτυχία του ζεύγους πριν την πτώση από την Εδέμ, αλλά ταυτόχρονα και την ευημερία του σπιτιού-μόνο οι πλούσιοι τα απολάμβαναν εκείνη την εποχή.
Το σκυλάκι συμβολίζει την πίστη.
Τα τσόκαρα-είναι ένα πατροπαράδοτο αξεσουάρ του γάμου(?).

Απ όλες τις αναλύσεις των συμβολισμών, κρατώ για το τέλος τον πιο χρωματιστό, τον πιο όμορφο και πιο αισιόδοξο, τον πιο εικαστικό :
Η έντονη αντίθεση του πράσινου-κόκκινου στον πίνακα δείχνει το πλησίασμα των αντιθέτων-πόσο δείχνουν ωραία δίπλα-δίπλα, χωρίς όμως αυτό να μετριάζει καθόλου την έντονη αντίθεσή τους…

Εδώ μπορείτε να δείτε μια (μακροσκελή κι ) ενδιαφέρουσα ανάλυση για τον πίνακα και την πορεία του μέχρι να καταλήξει-μέσω αγοράς το 1842 στην Εθνική πινακοθήκη του Λονδίνου όπου βρίσκεται σήμερα.

“The Arnolfini Marriage (after van Eyck)" ζωγραφισμένο το 1978 απο τον Κολομβιανό Fernando Botero .

Really (for)Ever lasting love….

* * * * * * *

Να γράφεις σαν να μπορούσες πράγματι να γράψεις

Ανοιχτή επιστολή στον Oldboy

Αγαπητέ Oldboy,
Όταν έγραψα (και πόσταρα) το Σημειώσεις ζωής του Μπάνιγκ Κόκ*
δεν ήξερα ακόμη ακριβώς το γιατί.
Ήμουν μόλις μερικών ημερών βλόγερ, και διάλεξα να μοιραστώ δημοσίως μια απορία που υπήρχε μέσα μου από χρόνια : γιατί γράφουμε? Εγώ, εσύ, εσείς, όλοι όσοι δεν είναι επαγγελματίες της γραφής…
Διότι κι εγώ όπως και άλλοι (ναι, το φανταζόμουν ότι υπήρχαν κι άλλοι, μόνο που δεν ήξερα ότι είναι τόσο πολλοί…), γράφω, γράφω συνεχώς, χαρτάκια, κειμενάκια, σημειώσεις, εργασιούλες, όλα άνευ ουσιαστικού λόγου, αφού κανείς από τους οικείους μου δεν τα συμμερίζεται, ούτε τα διαβάζει, ούτε καν με συνερίζεται …

Το κείμενο «να κρατάς σημειώσεις….», έπεσε στα χέρια μου γύρω στο 1990, ήταν τυπωμένο κάτω-κάτω σε ένα ασπρόμαυρο εβδομαδιαίο έντυπο για τον κινηματογράφο που κυκλοφορεί ακόμα στη Θεσσαλονίκη (ναι, τον Εξώστη εννοώ), το έκοψα και έκτοτε με ακολουθεί ακόμη - κουρελάκι πια…
Τότε δεν είχα καταλάβει ποιο σημείο χτύπησε μέσα μου το κείμενο, όμως η έκφραση «να γράφεις, για το καπρίτσιο της αδυναμίας στο γράψιμο...» ρίζωσε μέσα μου, ήταν η παρέα μου για χρόνια.

Ήταν ο κύριος Ηλίας Κουτσούκος λοιπόν, -εν αγνοία του φυσικά-, πρώτος πριν 15 χρόνια, που μου φανέρωσε το ερώτημα που υπήρχε μέσα μου : γιατί γράφω?
Και ταυτόχρονα με εξέπληξε-ώστε δεν ήμουν η μόνη λοιπόν? (ως άλλη Μαρία-Αντουανέτα:ώστε μπορούν και οι απλοί άνθρωποι του λαού να ξέρουν την ευτυχία? ή αλλιώς «ο εγωισμός της νεανικής ηλικίας»…).
Πρόσφατα ο Κοσμάς Βίδος με την επιφυλλίδα του στο Βημαgazino με πήγε παραπέρα : «ένας συνηθισμένος άνθρωπος- σ εμένα μιλάτε? Καταγράφει τις σκέψεις του. Όχι για να μην τις ξεχάσει. Για να τις ξορκίσει!».
Τότε επιβεβαιώθηκε η υποψία μου ότι μάλλον επρόκειτω περί κάποιου είδους αυτοψυχανάλυσης, και τέλος πάντων αφού δεν ήταν κακό, μάλλον καλό θα ήταν…
Το Dedication σου-σε συνδυασμό με τον «θαυμαστό κόσμο των Βλόγερς» που ανακάλυψα μόλις πριν δύο μήνες, με πήγε ακόμη πιο πέρα, σχεδόν στο τέρμα θα τολμούσα να πώ…

Το κείμενό σου ήταν για μένα το κερασάκι, η ποιητική έκφραση της απάντησης που βρήκα με τα χρόνια και επιβεβαιώθηκε μέσα στον θαυμαστό (επαναλαμβάνω διότι τον απολαμβάνω) κόσμο των βλογς.
Τώρα πια ξέρω ότι οι άνθρωποι γύρω μας, όσο κι αν δεν τους φαίνεται (μα που να φανεί, στο μέτωπο?!), κρύβουν κι έναν άλλο άνθρωπο μέσα τους, και μπορεί να είναι ασυγκρίτως πιο ικανοί στη σκέψη-και την γραπτή της έκφραση από μερικούς επαγγελματίες της γραφής.
Ευχαριστώ πολύ.


* * * * * * *

...αφιέρωμα στους Ιχθείς...

Ψάρια πλακί
( στα γρήγορα - μέθοδος φούρνου- σερβίρει 2 άτομα)

Συστατικά

1 ψάρι 1-1,100 κιλά ολόκληρο (προτιμότερο) ή σε φέτες
100 γρ. κρεμμύδια σε φέτες
1-3 σκελίδες σκόρδο σε φέτες
45 γρ. ελαιόλαδο
45 γρ. κρασί λευκό
170 γρ. ντομάτες ψιλοκομμένες
1/2 ματσάκι μαϊντανό ψιλοκομμένο
1 πρέζα ρίγανηαλάτι, πιπέρι μαύρο
λίγο κοκκινοπίπερο
χυμός 1 λεμονιού (από πάνω)
2 φέτες λεμονιού χωρίς τη φλούδα
1 φύλλο δάφνης

Οδηγίες
Αλατοπιπερώνετε το ψάρι και το πασπαλίζετε με τη ρίγανη μέσα έξω, το βρέχετε με το χυμό του λεμονιού και το ξαπλώνετε μέσα σ' ένα ταψί.

Ανακατεύετε τα υπόλοιπα υλικά της αναλογίας εκτός από τις φέτες του λεμονιού. Σκεπάζετε με τη σάλτσα αυτή το ψάρι και τοποθετείτε πάνω-πάνω τις φέτες του λεμονιού.


Σκεπάζετε με λαδόκολλα και ψήνετε το ψάρι με το λεμόνι για 30' περίπου, σε μέτριο προς δυνατό φούρνο. Το ξεσκεπάζετε και αποτελειώνετε το ψήσιμο αφού έχει ροδίσει καλά.

Σερβίρετε ζεστό ή κρύο-όπως σας αρέσει.


Σχόλια

Η συνταγή είναι της Στέλλας, από εδώ.

Τα ψάρια-ποιήματα του ANDO HIROSHIGE από εδώ.
(Title: Grand Series of Fishes (Uwo-zukushi)
Date: ~1832)

* * * * * * *

...joie de vivre...

(αφιερωμένο εξαιρετικά....)

«Είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε την πηγή της ηδονής που λαμβάνουμε από μια εικόνα. Για μένα. είναι η χαρά της ζωής συνδυασμένη με την αισθησιακότητα των μορφών. Γιαυτό για μένα το πρόβλημα έγγειται στο πώς να δημιουργήσεις αισθησιακότητα μέσω της μορφής».
FERNANDO BOTERO

Γεννήθηκε στις 19 Απριλίου το 1932 στην Medellin, ψηλά στις Κολομβιανές Άνδεις.
Μέχρι σήμερα τα έργα του-και ο ίδιος έχουν γυρίσει με εκθέσεις όλο τον κόσμο.
(BOTERO, της Mariana Hanstein, εκδόσεις TASCHEN)

"I celebrate myself, and sing myself,And what I assume you shall assume,For every atom belonging to me as good belongs to you."
Walt Whitman

* * * * * * *

-τα παράθυρα του καλού Θεού-

Μας ήρθε ξαφνικά η διάθεση να περάσουμε από νωρίς τη νύχτα σ΄ έναν πύργο. Πολλοί πύργοι, στη Γαλλία, έχουν γίνει ξενοδοχεία: ένα τετράγωνο όλο πράσινο, χαμένο σε μια έκταση όλο ασχήμια χωρίς πράσινο. Ένα κομματάκι από αλέες, δέντρα και πουλιά στη μέση ενός απέραντου δικτύου από δρόμους. Οδηγώ και, στο καθρεφτάκι, προσέχω πίσω μου ένα αυτοκίνητο. Το αριστερό του φωτάκι αναβοσβήνει και ολόκληρο το αυτοκίνητο εκπέμπει κύματα ανυπομονησίας. Ο οδηγός περιμένει την ευκαιρία να με προσπεράσει. Παραμονεύει αυτή τη στιγμή όπως το αρπαχτικό παραμονεύει ένα σπουργίτι.

Η Βέρα, η γυναίκα μου, μου λέει: «Κάθε πενήντα λεπτά πεθαίνει κι ένας άνθρωπος στους δρόμους της Γαλλίας. Για κοίτα όλους αυτούς τους τρελούς που τρέχουν γύρω μας. Είναι οι ίδιοι που γίνονται υπερβολικά συνετοί όταν κακοποιείται κάποια γριά μπροστά στα μάτια τους στο δρόμο. Τί συμβαίνει και δεν φοβούνται όταν βρίσκονται στο τιμόνι?»
Τι να απαντήσεις? Μάλλον το εξής: ο άνθρωπος που σκύβει πάνω στη μοτοσυκλέτα του δεν μπορεί να συγκεντρωθεί παρά μόνο στην παρούσα στιγμή της πτήσης του. Γαντζώνεται πάνω σ΄ένα κλάσμα χρόνου αποκομμένο από το παρελθόν και από το μέλλον, αποσπάται από τη συνέχεια του χρόνου. Είναι εκτός χρόνου. Μ’ άλλα λόγια, βρίσκεται σε κατάσταση έκστασης. Σ αυτή την κατάσταση, δεν ξέρει τίποτα για την ηλικία του, δεν ξέρει τίποτα για τη γυναίκα του, τίποτα για τα παιδιά του, τίποτα για τις σκοτούρες του, και ως εκ τούτου δεν φοβάται, διότι η πηγή του φόβου βρίσκεται στο μέλλον, και όποιος απελευθερώνεται από το μέλλον δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.

Η ταχύτητα είναι μορφή έκστασης που την έκανε δώρο στον άνθρωπο η τεχνολογική επανάσταση. Σε αντίθεση με τον μοτοσυκλετιστή, ο δρομέας είναι πάντοτε παρών στο σώμα του, αφού είναι αναγκασμένος να σκέφτεται ασταμάτητα τις φουσκάλες του, το λαχάνιασμά του. Όταν τρέχει αισθάνεται το βάρος του, την ηλικία του, έχοντας όσο ποτέ άλλοτε συνείδηση του εαυτού του και του χρόνου της ζωής του. Όλα αλλάζουν όταν ο άνθρωπος εκχωρεί την ικανότητά του για ταχύτητα σε μια μηχανή: από εκείνη τη στιγμή το σώμα του βρίσκεται εκτός παιχνιδιού και παραδίδεται σε μια ταχύτητα που είναι ασώματη, αύλη, ταχύτητα αμιγής, ταχύτητα καθαυτήν, ταχύτητα έκσταση.

Περίεργη συμμαχία: η απρόσωπη ψυχρότητα της τεχνολογίας και οι φλόγες της έκστασης. Θυμάμαι εκείνη την Αμερικανίδα που, πριν από τριάντα χρόνια, με όψη σοβαρή και ενθουσιώδη, κάτι σαν απαράτσικ του ερωτισμού, μου έκανε μάθημα (παγερά θεωρητικό) για τη σεξουαλική επανάσταση. Η λέξη που επανερχόταν συχνότερα στο λόγο της ήταν η λέξη οργασμός. Μέτρησα : σαράντα τρεις φορές. Η λατρεία του οργασμού: προβολή της πουριτανικής χρησιμοθηρίας στη σεξουαλική ζωή, αποδοτικότητα εναντίον αργίας. Αναγωγή της συνουσίας σε εμπόδιο προς υπερπήδηση προκειμένου να φτάσει κανείς σε μια εκστατική έκρηξη, τον μόνο αληθινό στόχο του έρωτα και του σύμπαντος.

Γιατί χάθηκε η ηδονή της βραδύτητας? Α, που είναι οι παλιοί αργόσχολοι? Που είναι αυτοί οι φυγόπονοι ήρωες των λαικών τραγουδιών, αυτοί οι πλάνητες που χαζεύουν από μύλο σε μύλο και κοιμούνται στο ύπαιθρο? Άραγε χάθηκαν μαζί με τους χωματόδρομους, μαζί με τα λιβάδια και τα ξέφωτα, μαζί με τη φύση? Μια τσεχική παροιμία δίνει τον ορισμό της γλυκιάς απραξίας τους με μια μεταφορά: κοιτάζουν τα παράθυρα του καλού Θεού. Όποιος κοιτάζει τα παράθυρα του καλού Θεού δεν βαριέται. Είναι ευτυχής.
Στον κόσμο μας η αργία μεταβλήθηκε σε αεργία, που είναι τελείως άλλο πράγμα: ο άεργος είναι στερημένος, βαριέται, αναζητάει μονίμως την κίνηση που του λείπει.

Κοιτάζω στο καθρεφτάκι : πάντα το ίδιο αυτοκίνητο, που δεν μπορεί να με προσπεράσει εξαιτίας της αντίθετης κυκλοφορίας. Πλάι στον οδηγό κάθεται μια γυναίκα. Γιατί δεν της διηγείται κάτι αστείο? Γιατί δεν ακουμπάει την παλάμη του στο γόνατό της? Απεναντίας, αναθεματίζει τον αυτοκινητιστή μπροστά του που δεν τρέχει γρήγορα, και η γυναίκα δεν σκέφτεται κι εκείνη να αγγίξει τον οδηγό με το χέρι, σοφάρει νοερά μαζί του και με αναθεματίζει κι αυτή.

Κι εγώ σκέφτομαι εκείνο το άλλο ταξίδι από το Παρίσι προς τον εξοχικό πύργο, ένα ταξίδι που έγινε εδώ και διακόσια χρόνια, το ταξίδι της μαντάμ ντε Τ. και του νεαρού ιππότη που τη συνόδευε. Είναι η πρώτη φορά που βρίσκονται τόσο κοντά ο ένας στον άλλο, και η ανείπωτη αισθησιακή ατμόσφαιρα που τους περιβάλλει πηγάζει ακριβώς από τη βραδύτητα του ρυθμού: τα δύο κορμιά, που ταλαντεύονται με την κίνηση της άμαξας, αγγίζονται, αρχικά εν αγνοία τους, κατόπιν εν γνώσει τους, και η ιστορία αρχίζει.

* * * * * * *

κωδικός : amstrad128

Κύριε fufute,

Αναφερόμενη στο post σας της 04.02.2006, αισθάνθηκα την ανάγκη να σας εκφράσω την συγκίνηση που αισθάνθηκα με την αναφορά που κάνατε σε ονομασίες αρχαιολογικών υπολογιστών, οι οποίοι σημάδεψαν τα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια και αποτέλεσαν και την δική μου πρώτη επαφή με τον θαυμαστό κόσμο των υπολογιστών.
Πώς να σας το πω, ένιωσα μια ανατριχίλα, και θέλησα να μοιραστώ μαζί σας την αηδία μου για κείνη την προιστορική εποχή και την ανακούφισή μου για την σημερινή κατάσταση της τεχνολογίας!

Πω-πω…σπέκτρουμ, εεε? Που έβαζες την κασέτα σήμερα και (ίσως) φόρτωνε αύριο…και τσίριζε κιόλας, αν θυμάμαι καλά….
Και Amstrad, 128, γουάου, με την πράσινη οθόνη-κανονικός υπολογιστής βρε παιδί μου!!
Και μετά, ήρθε ΤΟ θαύμα : ο 1512 (μόνο που δεν θυμάμαι καλά, Amstrad ήταν πάλι, εεε?? Νομίζω…) έγχρωμος και πλουμιστός!! (και ακριβός-αυτό το θυμάμαι).

Τώρα βέβαια εγώ ομιλώ ως σύντροφος του χρήστη, που συμμεριζόμουν το ενδιαφέρον του στα παραπάνω μηχανήματα του διαβόλου λόγω ολόφρεσκου έρωτος!
Μετά όμως, τα παράτησα…Ε, κάτι ο έρωτας ήρθε και σταθεροποιήθηκε και δεν χρειαζόταν πια τόσο πολύ ενθουσιασμό και συμμερισμό, κάτι αυτά τα διαβολεμένα μηχανήματα που άλλαζαν συνέχεια και δεν μπορούσα να παρακολουθήσω την εξέλιξή τους, κάτι η ζωή που όσο περνούν τα χρόνια μας παγιδεύει τον ελεύθερο χρόνο και κλουβιάζει παράλληλα το μυαλό μας…πάντως, εγώ τα παράτησα!
Εκείνος βέβαια συνέχισε, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
Α, ασε κι εκείνα τα ΡΑΜ, που στην αρχή τα διάβαζα, μετά διάβαζα μόνο όσα άρθρα καταλάβαινα, και τελικά ούτε τις λεζάντες του εξωφύλλου δεν καταλάβαινα πια…αγόραζα όμως όμορφα πορτοκαλί και πράσινα boxes και τα είχα τακτοποιημένα στη βιβλιοθήκη…

Αλλά, έχει ο καιρός γυρίσματα, και μπορεί εμείς fufute μου ως Μωάμεθ να σταματήσαμε να πηγαίνουμε στο βουνό-διότι το βουνό ψήλωσε πολύ και δεν φτάναμε, ήρθε όμως ο καιρός που το βουνό και χαμήλωσε, κι έψαξε και μας βρήκε…
Διότι με τα χρόνια που πέρασαν, ήρθε και ερήμωσε το μέσα μας, και μπούχτισε από τη δουλειά, κι από την ανία, παντρευτήκαμε (το τύπο με τα ΡΑΜ, ναι), χωρίσαμε (τα ΡΑΜ δεν τα πήρε μαζί του, διότι τα είχαμε πετάξει στο αναμεταξύ), προαγωγή στην δουλειά δεν πήραμε, προς τη σύνταξη οδεύουμε…και τσούπ, νάτος πάλι μπροστά μας ο υπολογιστής! Διότι, όλα κι όλα, τα χρόνια μπορεί να πέρασαν, όμως άνθρωποι έξυπνοι είμαστε ακόμη, κι όταν δούμε το καλό το πράγμα μπροστά μας, το αναγνωρίζουμε!
Νάμαστε λοιπόν πάλι εδώ, να παλεύουμε με τα κύματα, με το μυαλό μας και με τα μηχανήματα. Κι εδώ σε θέλω, όχι απλά να γράφουμε κατεβατά ψυχανάλυσης, αλλά με αυτοπεποίθηση «ε, φίλε, εγώ που με βλέπεις είχα υπολογιστή από τότε που ήρθαν οι σπέκτρουμ» (μπρρρ, ανατρίχιασα πάλι), βαλθήκαμε να δημιουργούμε κιόλας, να διακοσμούμε τα βλογ μας ως σαλονάκια, να κρεμάμε τα contacts μας ως κάδρα των φίλων μας, να τακτοποιούμε τα post μας ως τις ντουλάπες μας, να βάφουμε τις γραμματοσειρές σε χρώματα, να κρεμάμε κουρτίνες (…εεε, όχι αυτό, παρασύρθηκα…).
Κι ας υπάρχουν μερικοί μερικοί που λένε ότι «τα βλογς φτιάχτηκαν απλά, ώστε να προγραμματίζονται εύκολα από ανίδεους», όχι κύριε, δεν είμαστε ανίδεοι εμείς…Είμαστε, εεε ήμασταν φοιτητές κάποτε, και περνούσαμε με άριστα τα μαθήματα του προγραμματισμού υπολογιστών, και την Pascal με 10 την περάσαμε, και την Fortan, και την Basic (κι άλλες ανατριχίλες, παπαπα, βγήκαν οι βρυκόλακες σήμερα….) ....εε, τα άλλα μαθήματα όμως δεν τα περάσαμε, και δεν πήραμε πτυχίο, διότι μπήκαμε στη βιοπάλη, μας παρέσυρε η ζωή…
Αλλά όσα χρόνια κι αν πέρασαν, η ψυχή μας έμεινε καθαρή, φοιτητική-πόσο λαχταράμε έναν καφέ στην παραλία πρωινιάτικο χωρίς το άγχος ότι πρέπει να εκμεταλευτούμε τις μέρες της άδειας κάνοντας όσα περισσότερα γίνονται σ ένα ελεύθερο πρωινό…
Μα τι λέω, παρασύρθηκα, που ήμουνα??
Στο σπέκτρουμ? Όχι, όχι, πάρτε το από μπροστά μου αυτό, το λάπτοπ μου θέλω, να κάτσω στην ησυχία μου θέλω, να μείνω μόνη μου να σκεφτώ, να ταξιδέψω στην Ιαπωνία (βρε ψύχωση….), να τα πω, να τα πω, να βγουν από μέσα μου, κι ας μην ακούσει κανένας.
Εγώ θα ποστάρω, συγγραφέας ήθελα να γίνω εξάλλου πάντα, μην κοιτάς που η ζωή τάφερε αλλιώς, εεε, δεν είχα και ταλέντο, αλλά ποιος νοιάζεται γι αυτά τώρα?
Τώρα που μπορώ, θα ποστάρω, θα τα βλέπω εκεί, κρεμασμένα, τα κειμενάκια μου και θα καμαρώνω.
Κι ας μη νοιάζονται οι φίλες μου όταν τους τα δείχνω, μόνο ρίχνουν μια ματιά και συνεχίζουν την κουβέντα τους, και μου λένε (με τρόπο) ότι η ανθρώπινη επαφή είναι που μετράει, αυτά με τους υπολογιστές είναι ψεύτικα και άρρωστα. Κι ας μη νοιάζονται οι δικοί μου για το τι γράφω παρά μονάχα συμβουλεύουν να προσέχω (τι?? μη βάλει κανείς τίποτα στο ποτό μου??).
Τέλος πάντων.
Ηρέμησα λίγο τώρα, γιατρέ μου, εεε, κύριε fufute ήθελα να πώ.
Χάρηκα πολύ που τα είπαμε-που με ακούσατε, άντε να πάω για ύπνο τώρα γιατί δεν θα έχω ξυπνημό αύριο για τη δουλειά…καληνύχτα σας.


(μα, τι χάλια ποστ είναι αυτό, ούτε ενα γιαπωνέζικο τοπίο, ούτε λίγο χιονάκι, ούτε καν μια ανθισμένη αμυγδαλιά??)

* * * * * * *

haiku : a mode of Japanese poetry

(για τον sal.lo-αντί για Κομφούκιο...)


Αντιγραφή Ι
(από το editorial του CITY2310, του Σπύρου41)

«Πάψτε τα μυξοκλάματα. Τα έντομα, τ΄αστέρια κι οι εραστές οφείλουν κάποτε να σβήνουν (Κομπαγιάσι)».


Αντιγραφή ΙΙ
(από το editorial του LIFO, του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου)

«Ο μεγάλος τεχνίτης των haiku, ο κορυφαίος Κομπαγιάσι Ισσα , έγραψε ένα τρίστιχο στην δύση του 18ου αιώνα που θα ταίριαζε γάντι σ΄αυτά που λέμε σήμερα:

Κατουρώντας στο χιόνι/
Έξω από την πόρτα μου/
Μεγάλη τρύπα ανοίγω.

Να είστε χαρούμενοι, να χαρείτε το χιόνι, τίποτα δεν είναι αυτονόητο, χαρείτε ότι είναι σε απόσταση αφής».

To (one of 100) ORNAMENTAL PAPER PATTERNED AFTER 100 POETS είναι απ αυτό το-θαυμάσιο- site.

* * * * * * *

Κίνα-Ιαπωνία 1-1

Αφιερωμένο στην Κατερίνα -που το προκάλεσε!!

Εισαγωγή
Δυό βιβλία της Pearl Buck που υπήρχαν στο σπίτι όταν ήμουν μικρή, ήταν η πρώτη μου επαφή με την Κίνα.
«Η Εξόριστη» : η Κίνα των Αμερικανικών ιεραποστολών , του λασπωμένου κίτρινου ποταμού Γιανγκ-τσέ , των τερατωδών προκαταλήψεων, της φτώχειας και της ελονοσίας.
«Ανατολικός άνεμος-Δυτικός άνεμος» : οι παλλακίδες που κατάπιναν τα πολύτιμα σκουλαρίκια τους για να αυτοκτονήσουν όταν μια νέα-νεότερη σύζυγος εμφανιζόταν στο σπίτι...
Μαγεύτηκα.

Eκει, έχουν το λευκό για το πένθος και το κόκκινο για τη χαρά, ντύνουν τα αγόρια τους σαν κορίτσια σε όλη την διάρκεια της παιδικής ηλικίας (όπου η θνησιμότητα είναι πιο πιθανή), μήπως οι θεοί ζηλέψουν την ευτυχία του σπιτιού που έχει αγόρι και το πάρουν κοντά τους-για τιμωρία… διότι η χαρά χωρίς σέβας θεωρείται ύβρις και τιμωρείται…

Το γεγονός
Πριν 5 χρόνια περίπου, στο official site του Quino γνώρισα μια Κινέζα, την Yaning Du - αργότερα πληροφορήθηκα πόσο σπάνιο ήταν που έπεσα πάνω σε Κινέζα που είχε υπολογιστή και μιλούσε αγγλικά…
Ο πατέρας της ήταν καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο του Πεκίνου, κι όταν τη ρώτησα τι θα ήθελε να της φέρω όταν την επισκευτώ, μου απάντησε «μια πέτρα από τη γη σας, όπου γεννήθηκε ο πολιτισμός…».

Με προσγείωσε
-Πρώτον (και κυριώτερον) : Μου διευκρίνισε ότι οι Κινέζοι με τους Ιάπωνες έχουν βαθειά ριζωμένη αντιπαλότητα, οι πρώτοι θεωρούν τους δεύτερους σκληρούς και βίαιους, δεν ήθελε σε καμιά περίπτωση να την συσχετίζω μαζί τους, να συνδέω τους πολιτισμούς τους και τη νοοτροπία τους…
-Δεύτερον : Ο Zhang Yimou στη χώρα του θεωρείται δυτικός, προδότης, παραποιητής της κουλτούρας τους, την οποία παρουσιάζει στη δύση με τον τρόπο που οι δυτικοί θέλουν να τη βλέπουν και όχι με τη βαρύτητα που της αξίζει. Οι Kινέζοι δεν θέλουν να τον δουν στα μάτια τους…
-Και τρίτον : Η Κίνα του σήμερα δεν είναι η Κίνα των ιεραποστόλων του 1900, ούτε η Κίνα των κόκκινων κιμονό των ταινιών, ούτε η Κίνα της ομοιομορφίας του Μαοισμού. Είναι μια χώρα με βαθιές ρίζες πολιτισμού, ένας αρχαίος δράκος που ξυπνάει και προσπαθεί να εγκλιματιστεί στο παρόν χωρίς να χάσει το παρελθόν του. Το είχε εξάλλου προβλέψει προ καιρού η Μαφάλντα….

Συμπέρασμα
Έμαθα (όπως λέει και η ellinida ) εδώ « ότι αρκετές από τις δικές μας συμπεριφορές θα μπορούσαν να τους θίξουν (τους Κινέζους) . Μοιάζουν ιδιότροποι , έχουν τους πιό παράξενους τρόπους που έχω συναντήσει Είναι τόσο ψυχροί ώστε μπορούν να παρερμηνευθούν για αγενείς».
(Η «δική μου» Κινέζα, όταν έμαθε ότι το ταξίδι που σχεδίαζα στην χώρα της δεν ήταν δυνατόν να γίνει -λόγω διαζυγίου, με επέπληξε αυστηρά για την επιπολαιότητά να τους αφήσω στα κρύα του λουτρού και να πληγώσω τους γονείς της που με περίμεναν…).

Λοιπόν
Η Κίνα : του ρυζιού, των ανοιξιάτικων ρολών και του γλυκόξινου χοιρινού, του mahjong , των παλλακίδων, της φτώχειας και της περηφάνιας, των δημόσιων λουτρών (Xizao).

Η Ιαπωνία : του ρυζιού (επίσης!), των ανοιξιάτικων εικόνων και του σούσι, των γκεισών, των κιμονό, και των σαμουράι, των ανθισμένων κερασιών, και του seppuku , του Yukio Mishima και του Τακέσι Κιτάνο.

Τελικά
Κατάλαβα πόσο πρέπει να πληγώθηκε η εθνική υπερηφάνεια των γιαπωνέζων που στις «αναμνήσεις μιας γκέισας» οι 2 βασικές πρωταγωνίστριες είναι Κινέζες και η 1 Μαλαισιανή, και η ταινία ομιλεί την άπταιστη αγγλική…

Παρολαυτά, τώρα είμαι διπλά μαγεμένη.

* * * * * * *

Whatever the world says, I am who I am!

(για τη Mirandolina :)


I want to change, I really want to change!
My heart burns to change.
Like the words of the wise, “the daily renwal”.
I want to live a new life every day.
The people have nowhere to turn to.


And to give them comfort with our paintings,
wouldn’t that be that fate of us wretched painters?
In this chaos who could find comfort?
A painting is just a painting!
Whatever the world says, I am who I am!I am Jang Seung-up.



“Μεθυσμένος από γυναίκες και ποτό”
ή, “η ζωή του ζωγράφου Jang Seung-up”
ή ακόμα, “painted fire”.



Κορέα, 19ος αιώνας
Η ζωή του ζωγράφου Jang Seung-Up, ενός καλλιτέχνη του οποίου η επαναστατική ζωή και περσόνα άλλαξαν για πάντα το πρόσωπο της τέχνης στην Κορέα.
Παρόλες τις κοινωνικές προκαταλήψεις και παρεξηγήσεις, πέτυχε να βρει το δικό του δρόμο στη ζωγραφική και να κερδίσει το όνομα chihwaseon που σημαίνει μεθυσμένος δάσκαλος ζωραφικής.

Ο Jang Seung-Up γεννήθηκε το 1843,σε μια οικογένεια ταπεινών και μεγάλωσε ορφανός περιπλανώμενος στους δρόμους
H ταινία ξεκινάει το 1850, όταν ο Κim Byung-moon σώζει τον νεαρό από μια ομάδα περιπλανώμενων κι αυτός σε αντάλλαγμα τού ζωγραφίζει το πορτραίτο του. Καθώς ο Κιμ εξετάζει προσεχτικά τον σκληρό τρόπο ζωγραφικής του παιδιού, προσέχει την ιδιαίτερη δυναμική του, και χρόνια αργότερα γίνεται ο μέντοράς του-τον παροτρύνει να ασχοληθεί με την τέχνη. Αυτός είναι που του δίνει τελικά και το όνομα Oh-won .

Αργότερα ο Jang Seung-Up συναντά την Mae-Hyang, κόρη ξεπεσμένης αριστοκρατικής οικογένειας, αλλά παρόλο που το πάθος που τους ενώνει είναι δυνατό, τελικά αναγκάζονται να χωρίσουν καθώς αυτή τον παρατάει ανήμπορη να υπομείνει την κοινωνική κατακραυγή.



Ο ίδιος εγκαταλείπει το σπίτι του και περιπλανιέται αναζητώντας την «αληθινή τέχνη», ανακαλύπτοντας σύντομα ότι μέσω της ευχαρίστησης μπορεί να παράγει τα καλύτερα έργα του. Ετσι ζωή του σημαδεύεται από την παραδοξότητα ότι η έμπνευσή του προέρχεται από την εξάρτηση-εθισμό του στο αλκοόλ και στις ερωτικές σχέσεις με γυναίκες.
Καθώς προσπαθεί να υπερβεί το χρόνο μέσω της τέχνης, προεκτείνει τις δυνατότητες της κορεατικής παραδοσιακής τέχνης και τελικά γίνεται ένα σημείο αναφοράς παγκοσμίως και ένας από του εθνικούς μύθους της Κορέας.

Τα ίχνη του εξαφανίζονται το 1897.

Η ταινία, που είναι ένα κόσμημα της ανυπέρβλητης ομορφιάς της παραδοσιακής κορεατικής ζωγραφικής, βασίζεται στις λίγες λεπτομέρειες που είναι γνωστές για τη ζωή του.
Τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες το 2002.




Αυτό είναι το-εκπληκτικό- official site της ταινίας.

Εδώ μπορείτε να δείτε τοποθεσίες και λεπτομέρειες των γυρισμάτων.

Εδώ το θαυμάσιο ποστ της Μιραντολίνας για τα κορεάτικα sijo , το οποίο ήταν και η αφορμή για όλα τα παραπάνω...


* * * * * * *