25.5.10

Mr F.

With his 78th birthday, he decided to stop his career as a professional driver.

Ο Νori από το Hiroshima Daily Photo, σε ένα αναμνηστικό ενσταντανέ με τον 78άχρονο συνάδελφό του που α π ο φ ά σ ι σ ε να βγει στη σύνταξη.
(Λες να χρειαστεί να δουλέψω άλλα 34 χρόνια;)

Σοβαρά τώρα, ίσως σε κάποιον ιδανικό, (γιαπωνέζικο μάλλον) κόσμο, θα περνούσαμε τόσο καλά στη δουλειά που δεν θα επιθυμούσαμε να βγούμε στη σύνταξη παρά μόνο όταν το σώμα πια δεν μας βοηθούσε...

Να βγαίνεις στη σύνταξη γιατί δεν μπορείς πια να δουλεύεις, όχι γιατί προτιμάς να κάαααθεσαι.
Κι ούτε (να σταματάς τη δουλειά) γιατί είναι θέμα επιβίωσης από την ανάποδη: γιατί αν μείνεις λίγο παραπάνω, μια ώρα αρχύτερα θα αποχαιρετήσεις και το βίο και τα μυαλά σου...

(Μήπως έπρεπε να γινω γκέισα;!)

* * * * * * *

23.5.10

η ζωή είναι ένα όνειρο


Κι ακόμη-ακόμη, σ'αυτές τις φασματικές ζωές μας,
μισή νύχτα, μισή μέρα, μισή κοιμώμενοι, μισή ξυπνητοί,
τι, κι αν η ζωή μας ως ξύπνιοι, όπως κι αυτή ως κοιμώμενοι,
είναι απλά ένα όνειρο σ'αυτήν την αιώνια ζωή
από το οποίο δεν ξυπνάμε μέχρι να κοιμηθούμε στο θάνατο;

Pedro Calderon De La Barca, Life is a Dream
(περνάω φάση μετάφρασης ποιημάτων)

Ο Pedro Calderon De La Barca (17 Ιανουαρίου 1600 – 25 Μαίου 1681) γεννήθηκε στην Μαδρίτη και υπήρξε ένας από τους καλύτερους θεατρικούς συγγραφείς της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Πήγα να γράψω πληροφορίες για τη ζωή του, και βρήκα ακόμη ένα ποίημα:

Τι είναι η ζωή; Μια τρέλα.
Τι είναι η ζωή; Μια μυθοπλασία.
Μια σκιά, μια ψευδαίσθηση,
Ακόμα και το μεγαλύτερο κέρδος είναι μικρό.
Γιατί η ζωή δεν είναι παρά ένα όνειρο,
και τα όνειρα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά όνειρα.

Τελικά, τι σημασία είχε η ζωή του; Τα ποιήματά του είναι αρκετά, είναι όλα όσα χρειάζεται να ξέρουμε γι αυτόν.


* * * * * * *

20.5.10

jacaranda

Είναι μερικά πράγματα στη ζωή μας που τα θεωρούμε αιώνια. Σταθερά, ακλόνητα, βράχους.
Πιο συγκεκριμένα: είναι μερικοί άνθρωποι στη ζωή μας που, θεωρούμε πως θα είναι πάντα εκεί, ίδιοι όπως όταν ήμασταν δίπλά-δίπλα στο θρανίο στη δέσμη(*), στα αγγλικά, στην Πάτρα, στο πάντα.
Έπαθα πανικό χθές στη σκέψη πως ο βράχος της ζωής μου κουράστηκε πια και τα παράτησε, κουράστηκε πια και δεν θέλει να βλέπει κόσμο, κλείνει τα τηλέφωνα και κοιμάται. Πώς αυτή, κ ο υ ρ ά σ τ η κ ε α π ό τ ο ν κ ό σ μ ο: σαν να ήρθε το τέλος του κόσμου, τα πάνω κάτω, σαν να έγινε το αδύνατο.

(Φυσικά, κλασικά, αφού τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε με τα δύσκολα της ζωής μας -πληθυντικός ευγενείας- το ρίξαμε στους... εφιάλτες.)

Άμα πρέπει ένα πράγμα να θυμηθώ, απ'όσα έγιναν στην 33 άχρονη κοινή πορεία μας, το πρώτο που βλέπω είναι οι δυό μας στο πεζοδρόμιο, στη γωνία, κάτω από το πεύκο, μεσημέρια, απογεύματα, βράδια, να αναλύουμε ξανά και ξανά τις ζωές μας, τα έξω μας και τα μέσα μας.
Και μετά, τα μεσημέρια μετά τη δουλειά στον Ανατολικό: βιαστικά ραντεβού-συσκέψεις για να αναλυθούν και να λυθούν θέματα. Χθες θυμήθηκα και τα ωριαία τηλεφωνήματα των τελευταίων χρόνων, αργά το βράδυ, εγώ στο κρεββάτι κι εσύ προσπαθώντας να ηρεμήσεις, έχοντας βάλει τα παιδιά για ύπνο. Πάντα δίπλα μου, να προσπαθείς να ανοίξεις τα αγκάθια για να βγω.

Δεν συνήλθα ακόμη από τον τρόμο, παρόλο που σε άκουσα πια, καλά. Όλα αυτά, οι θεωρίες, για τους ανθρώπους που αγαπάμε και δεν τους το έχουμε πει ποτέ... Δε λέγεται με λόγια η αγάπη. Κι εγώ νομίζω πως δεν σου τόχω πει ούτε με πράξεις. Όμως, έχει άραγε σημασία το να το ξέρεις κι εσύ;

(*) ...κι εκείνη ζωγράφιζε με το μολύβι χριστουγεννιάτικο δέντρο στο πράσινο θρανίο "γιατί; να μην έχουμε κι εμείς στολισμένο δέντρο στο θρανίο μας;", κι εγώ -η υπάκουη και δειλή, να φοβάμαι πως θα μας κάνουν παρατήρηση και να την επιτιμώ αντί να γελάω...

Η φωτογραφία: όλη η Αθήνα έχει γεμίσει μωβ, ανθισμένα τζακαράντα, τα παρατηρώ εκστασιασμένη εδώ και μέρες. Άραγε ήταν και πέρσι; που θα ήταν βέβαια, μα γιατί εγώ φέτος μόνο τα πρόσεξα;


* * * * * * *

13.5.10

κάτω από τον ουρανό


Τις νύχτες βλέπω εφιάλτες.

Βλέπω πως μπαίνει στο βαγόνι του μετρό ένας άνθρωπος ήρεμος, στέκεται σε μιαν άκρη και ξαφνικά ανατινάζονται τα πάντα: γίνονται όμορφα πορτοκαλί και δεν έχω προλάβει ακόμη να διαβάσω όλα τα βιβλία που ήθελα.
Βλέπω ένα γλυκύτατο πελάτη της τράπεζας να μπαίνει στο βαγόνι, να κολάει το όπλο στο λαιμό του διπλανού μου και να πυροβολεί: δεν ακούγεται παρά ένας γδούπος από το σώμα που πέφτει δίπλα μου: όλα έχουν αλλάξει μέσα σε δευτερόλεπτα, τίποτα δεν θα είναι ίδιο από δω και πέρα.
Χθες, τριγύριζα στη δουλειά μ'έξη ψόφια χνουδωτά νεογέννητα στο χέρι μου, καφετιά, με ματάκια κλειστά: δεν πρόλαβαν να γεννηθούν και ήταν ήδη πεθαμένα. Τα κουβαλούσα γιατί αυτή ήταν η δουλειά μου, όλοι τρόμαζαν κι απομακρύνονταν, απορούσαν με μένα, κι εμένα όχι πως μου άρεζε, μα άμα είναι αυτό που πρέπει να κάνεις, τι να κάνεις;

Θέλω να ξαπλώσω πάνω στις πέτρες, δίπλα στη θάλασσα, και να αναπνέω μέχρι να αδειάσει το μυαλό μου.


* * * * * * *

12.5.10

sonnet III


Κοίταξε στον καθρέφτη, και πες στο πρόσωπο που βλέπεις,
τώρα είναι η ώρα που αυτό το πρόσωπο πρέπει να φτιάξει εν' άλλο,
φρεσκάρισμά που αν δεν το κάνει τώρα,
το σαγήνεμα του κόσμου, άκαρπη ευχή της μάνας.

Γιατί, ποιά είναι αυτή η ομορφη που η άκαρπη μήτρα της
περιφρονεί το όργωμα του γάμου;
Ή, ποιός είναι αυτός που θέλει τόσο να γίνει ο τάφος,
ώστε με την αγάπη του εαυτού του, να σταματήσει τους επιγόνους;

Εσύ είσαι ο καθρέφτης της μητέρας, και αυτή σε σένα
ξαναβλέπει τον όμορφο Απρίλη των νιάτων της.
Έτσι, μέσα απ' τα παράθυρα των χρόνων σου, θα δει
παρόλες τις ρυτίδες, τα χρυσά της χρόνια.

Μα αν (θέλεις να) ζήσεις, χωρίς να σε θυμούνται,
πέθανε άκληρος, κι η θύμησή σου θα πεθάνει κι αυτή μαζί σου.

* sonnet III


* * * * * * *

7.5.10

sonnet II


Όταν σαράντα χειμώνες κυκλώσουν το μέτωπό σου,
και σκάψουν βαθειες χαρακιές στο πεδίο της ομορφιάς σου,
της νιότης σου το περφανο ένδυμα, τόσο θαυμασμένο τώρα,
θα 'ναι ένα κουρελιασμένο αγριόχορτο, ασήμαντης αξίας.

Τότε, ρωτηθείς που βρίσκεται όλη η ομορφιά σου,
πού όλος ο θησαυρός των σφριγιλών ημερών σου,
το να πεις, μέσα στα ίδια τα βαθειά-βυθισμένα μάτια σου,
θα είναι μια ντροπή αδηφάγα κι ένας σπαταλημένος έπαινος.

Πόσος ακόμα έπαινος θα άξιζε τη χρήση της ομορφιάς σου,
αν θα μπορούσες ν'απαντήσεις "Αυτό το ακριβό παιδί μου
θα κλείσει το λογαριασμό και θα 'ναι η δικαιολογία μου",
αποδεικνύοντας την ομορφιά του ως δικός σου διάδοχος!

Αυτό θα γινόταν όταν θα ήσουν γέρος,
και θα 'βλεπες το αίμα σου ζεστό εκεί που το ένιωθες κρύο.




* * * * * * *

5.5.10

sonnet I


Απ' τα πιο όμορφα πλάσματα ζητάμε να πληθαίνουν,
ώστε το ρόδο της ομορφιάς ποτέ να μην πεθάνει,
μα καθώς το ώριμο με τον καιρό θα χαθεί,
ο τρυφερός του διάδοχος να φέρει την ανάμνησή του.

Μα εσύ, δεσμευμένη στα δικά σου λαμπερά μάτια,
τρέφεις τη φλόγα του φωτός με σένα-αυτάρκες καύσιμο,
φτιάχνοντας πείνα εκεί όπου υπάρχει αφθονία,
εχθρός η ίδια του εαυτού σου, στον γλυκό σου εαυτό βάναυση.

Εσύ, που είσαι τώρα του κόσμου το ομορφότερο στολίδι
και μόνο προάγγελος στην φανταχτερή άνοιξη,
μέσα στο ίδιο σου το μπουμπούκι θάβεις το περιεχόμενό
και, τρυφερά άξεστη, ξοδεύεσαι στην τσιγκουνιά.

Λυπήσου τον κόσμο, αλλιώς γίνε αυτός ο αχόρταγος,
να φας του κόσμου το νόημα, από τον τάφο ως εσένα.

(Η mental multivitamin αποφάσισε να διαβάζει τουλάχιστον ένα σονέτο του Σαίξπηρ καθημερινά, για τις επόμενες 152 ημέρες.
Επειδή δυσκολεύτηκα να το καταλάβω, το μετέφρασα. Επίσης, για την απόλαυση του παιχνιδιού με τις λέξεις.)

* sonnet I

* bed of roses


* * * * * * *